ಸಾವು ಬದುಕಿನ ಆಟ

ಆಮೇಲೆ
ನನ್ನ ಬದುಕು ಮತ್ತು ಸಾವು
ಎದುರಾ ಎದುರು ಸ್ನೇಹಿತರಂತೆ ಕೂತು
ಪಗಡೆ ಆಡೋಣ ಅಂತ ಮಾತಾಡಿಕೊಂಡವು

ನನಗೆ ತುಂಬ ಭಯವಾಯಿತು

ದಾಳ ಉರುಳುತ್ತಿತ್ತು
ನಾನು ಚಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ ಅಥವ ನಿಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದೆ, ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ತುಂಬ ಹೊತ್ತು, ಚಲನೆಯನ್ನೇ ಮರೆತಂತೆ.
ಪಾತ್ರವೂ ನಾನೇ ಪ್ರೇಕ್ಷಕನೂ ನಾನೇ
ಕೊನೆಕೊನೆಗೆ ಆ ನೀಚ ಆಟ
ಮುಗಿದರೆ ಸಾಕು ಎಂಬಂತಾಯ್ತು

ಆ ಮನೆಯಿಂದ ಈ ಮನೆಗೆ ಸಾಗಿ
ಮೇಲೇರಿ ಕೆಳಗಿಳಿದು ಕೆಳಗಿಂದ ಮೇಲೇರುವಾಗ ಒಂದೆಡೆ
ಬದುಕಿನ ಮುಖ ಕಳೆಗುಂದಿತ್ತು ಸಾವಿನ ಮುಖದಲೊಂದು ಹುಬ್ಬುಮೇಲೇರಿತ್ತು
ಅದು ನಗುತ್ತಿತ್ತು
ನಗು ಅಷ್ಟು ಕೆಟ್ಟದಾಗಿರುತ್ತದೆಂದು ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ

ದುರುಳ ಸ್ವಪ್ನ ಮುಗಿದು ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟಾಗ
ಬದುಕು ಬರಸೆಳೆದು ನನ್ನನಪ್ಪಿತು
ನಾನದರ ಮುಖಕೆ ಮುತ್ತಿಕ್ಕಿದೆ